Stoupali
jsme pomalu nahoru a já s obavami sledoval na monitoru teplotu vody kolem
nás a také vzduchu nad hladinou.Seděl jsem v malé kabince s týpkem jménem
Chris.Párkrát už jsem s ním jel nahoru, takže jsem nemusel mít obavy aspoň
z něj.Ale to, co bylo nahoře mi dělalo opravdu starosti.Bylo teplo a to
znamenalo, že tam budu moct být o nejméně třičtvrtě hodiny méně.
Dvě
minuty do vynoření.
Přitáhl
jsem zip na své uniformě z nemoknoucí látky a ovázal si kolem nosu a úst tkaninu,
která měla zůstat vlhká až se vynoříme.Vzduch byl suchý..příliš suchý...
Minuta
do vynoření.
Vstal
jsem a postavil se do tlakové kabiny.Srdce mi v hrudi divoce bušilo.To
bude určitě tím tlakem.Pokaždé je to takové.Snažil jsem se uvolnit.Všechno
proběhne tak jak má.Musel jsem si to stále opakovat dokola.
... 4,
3, 2, 1 ...
Ozvalo
se hlasité ‚žbluňk‘ a mně luplo v uších.Píp, červené světýlko blikalo na
dveřích tlakové kabiny a mě se začernilo před očima, pípíp, modré
světýlko-zvedl se mi žaludek a zatočila hlava,píppíppííp, zelené zablikalo a já
pocítil nadlehčení v celém těle.Dveře se se sykotem odemkly a já vyšel
ven.Stějně tak i Chris z vedlejší kabiny.Mrkl na mě s úsměvem a oba
jsme vystoupili z lodě na přístaviště.Díky odtlakování jsem se ještě
chvíli cítil trochu sjetě, ale už to pomalu ustupovalo.Bylo mi jasné, že to
nejspíš ubíjí moje mozkové buňky, ale na tom mi nezáleželo.
Teplota
byla opravdu vyšší a moje plíce jako by po pár krocích ztěžkly.Chris na celnici
podepisoval nějaké formuláře a já na něj mávnul, že odcházím.Kývnul na mě a na
prstech ukázal, že se nemám zdržovat déle jak hodinu.Na souši nemůžeme mluvit.Potřebujeme
k tomu vodu.Ale já jsem se naučil některé důležité věty po zdejším způsobu.
Bylo
vždycky zvláštní pohybovat se na souši.Velmi namáhavé a vyčerpávající.Vzpomínám
si, že poprvé jsem nemohl ujít ani pár metrů, abych nemusel odpočívat.Ted‘ jsem
už mohl kráčet celkem normálně, i když mne to stále unavovalo.
Město
bylo jedním velkým bludištěm plným tmavých uliček a rozbitých neonových
nápisů.Vysoké mrakodrapy tyčící se z centra města zdobily blikající a
křičící billboardy.Vozidla nejrůznějšího stáří a účelu létala mezi budovami nebo
jezdila po ulicích.Všude bylo tolik hluku.U nás dole bylo mnohem větší ticho a
klid.Tady bylo všechno tak vyostřené a pronikavé.Schoulený ve své tmavé
uniformě s rouškou na obličeji jsem kráčel směrem k místu předání.Dnes
jsem domluvil obchod s jedním z vyšších podnikatelů.Platil jsem
podmořskými diamanty, které tady byly velmi ceněné.
Zastavil
jsem se před vchodem do strohé kovové budovy.Bylo to jakési muzeum.Jasná
zástěrka pro četné ilegální obchody.Před vchodem se na mně mračili dva mohutní
hlídači v plné zbroji.Vytáhl jsem z kapsy propustku, na které blikala
různá světýlka a v doprovodu s písmenky.Strážci prověřili můj průkaz
a pak jen kývli, abych vešel dovnitř.Kovové dveře se přede mnou otevřely a já
pokračoval v chůzi.Byli tu další hlídači, ale ti si mne už nevšímali.Došel
jsem až na konec barevně osvětlené haly k zdánlivě starobylým velkým
dřevěným dveřím.
„Pan
Karloff vás již očekává,“ uctivě se uklonil muž v černém obleku přede
dveřmi a při tom jedno křídlo otevřel.Kývl jsem a vešel dovniř.
Za
stolem seděl podsaditý prošedivělý muž v proužkovaném šedém saku.Zřejmě si
tenhle obchodník potrpěl na retro styl.Proto možná i ta zástěrka pomocí muzea.
„Dobrý
večer.“ vyslovil jsem jak nejlépe jsem uměl.
„Ah,
dobrý večer pane Viridisi!“ odpověděl nadšeně Karloff a jeho kulatý obličej se
rozzářil. „Pojd’te prosím za mnou.“ Vstal ze svého křesla a s námahou došel
ke dveřím nalevo od jeho mohutného psacího stolu.Položil na ně ruku a ony se
odsunuly.Za nimi se skrývala místnost ozářená bílým světlem ze všech zdí, které
byly pokryty poličkami s nejrůznějšími předměty.Karloff vešel dovnitř a
zamířil k nejvzdálenějšímu rohu místnosti.Raději jsem zůstal u dveří.Něco
mi říkalo, že to není místo kam bych chtěl vkročit.Nemusel jsem čekat dlouho a
muž se vrátil s malou černou krabičkou v ruce.Oči mu zářily
nadšením.Jakmile vyšel, dveře se za ním zavřely.
„Pojd’te,
posad’te se, prosím.“ vyzval mne a pokynul k židli naproti jeho stolu. „Dáte
si něco?Nebo mám pro něco poslat?“ ptal se mě zdvořile.
„Ne,
děkuji.“ odpověděl jsem polohlasem.Začínal jsem být netrpělivý. „Mám dost
naspěch.“ dodal jsem, abych projevil také zdvořilost.Bez dalších řečí jsem z v nitřní
kapsy uniformy vytáhl krabičku skoro stejného rozměru, jen byla průhledná s modrým
odstínem.Naplněná mořskou vodou.Uvnitř se blyštilo několik tmavých
modrozelených až černých diamantů.Karloffovy oči se zvětšily a upřeně zíraly na
krabičku v mých rukou.Nehodlal jsem obchod provést aniž bych neviděl jeho
nabídku, proto jsem bez hnutí čekal.Po chvíli se vzpamatoval a posunul černou
krabičku ke mně a otevřel ji.Její obsah mne potěšil a usmál jsem se.Pokýval
jsem na znamení souhlasu a Karloff krabičku opět zavřel.
Když
jsem vyšel ze dveří muzea, na rtech mi pohrával stále lehký úsměv.Měl jsem vždy
radost z vydařeného obchodu.Opět jsem zkontroloval svůj komunikátor na
zápěstí, který mi odpočítával jednu hodinu do návratu.
00:30:25
Informoval
jsem Chrise, že jsem už na cestě k lodi.Rozhodl jsem se, že to vezmu méně
frekventovanou ulicí k přístavu.Neměl jsem rád lidi, kteří se kolem
tlačili a pokřikovali.Znal jsem tohle město dobře.Často jsem studoval jeho
vizuální mapu.Zahnul jsem ještě ulicí doleva a po krátkém můstku pokračoval
doprava.Minul jsem několik restaurací, kde bylo vidět jak sekají a upravují
ryby nejrůznějšími způsoby.Zvedl se mi žaludek.Náš lid pojídá žádné mořské
živočichy.
Těsně
kolem mne proběhla postava v šedém zahalená kapucou.Vrazila do mě a já upadl
na stěnu v úzké uličce.Zaběhla za roh a zmizela mi z dohledu.Sebral jsem
se a následoval ji.Kličkovala mezi kolemjdoucími.Aby nabrala rychlost, tak se
po několika krocích odrážela od zdí kolem a skákala tak nad hlavami ostatních,
kteří se za ní šokovaně otáčeli.Stál jsem a pozoroval ji.Zdálo se, že před něčím
utíkala, protože na konci ulice, než zahla za další roh, se ohlédla zda je
stále sledována.
Přikovaný
na místě jsem z druhého konce ulice viděl její tvář.Můj zrak na souši byl
ostřejší než jakéhokoliv člověka kolem.
Byla
to dívka.Černé dlouhé vlasy ji vypadly z kapucy a modré pronikavé oči se
zavrtaly přímo do mých.Držela se požárního schodiště jednoho z domů a pak
seskočila a zmizela v některé z dalších ulic.
Všechno
to trvalo několik zlomků vteřiny, ale já je vnímal tak do detailu, jako by
trvaly věčnost.Rozběhl jsem se stejným směrem.V tu chvíli mi problesklo hlavou,
že bych vůbec neměl běžet a že jdu pravděpodobně úplně opačným směrem než je
přístav, ale pokračoval jsem dál.Zahnul jsem stejným směrem jako ona, ale než
jsem stačil běžet dál, tak jsem byl zatažen do úplné tmy a přitlačen k něčemu
chladnému a tvrdému za mými zády.V žebrech jsem úcítil neomylný tvar
hlavně.
„Ne...prosím..“
vydechl jsem skrz roušku a měl pocit, že se nedokážu už nadechnout.Tohle je
špatné..moc špatné!Sakra!
„Co
jsi zač?!“ zasyčel na mě dívčí hlas a posunul moji tvář ke světlu o metr
dál.Stále jsem se snažil popadnout dech a nedařilo se mi to.Otevřel jsem oči a
viděl ve stínu její modré oči, které jako by hořely.Vyzařovala tolik tepla.Měla
strach a vztek.Nic jsem neříkal a snažil se uklidnit.Pořád jsem se jí díval do
očí.
„Jsi
jeden z Hanryho lidí?“ zeptala se a stále tlačila zbraní do mých
žeber.Rychle jsem zakroutil hlavou.Zamračila se a strhla mi roušku.
„NE!“
zhrozil jsem se.Vytřeštil jsem oči, protože se mi suchý vzduch nahnal do plic a
jakoby je úplně spálil.V tu chvíli dala pryč svou zbraň a já si rychle zakryl
nos a ústa už skoro suchou rouškou.Podařilo se mi díky tomu nadechnout a
vyslovit jedno slovo.
„Proč?“
Podívala
se na mě nechápavě a já pokynul hlavou k ulici, kterou předtím utíkala.Stále
jsem ztěžka nabíral vzduch do spálených plic.Její výraz se změnil.Jako by někdo
sundal masku z jejího obličeje.Ani stopa po tom hněvu, který ji předtím
celou stravoval.
„Musím
jim utéct.“ řekla krátce a dál už to evidentně nechtěla rozebírat.Schovala
svojí zbraň pod mikinu.
„Řekneš
mi už kdo jsi?“ nenechala se odbýt.
„Alex“
zašeptal jsem. „Ty?“
„Anna
Molly“ řekla a dívala se mi stále do očí, jako by viděla něco neobyčejného. „Co
jsi zač?Tvoje oči jsou...jsou jako voda....a zelené jako..nejjasnější smaragd...“
hlas jí uvízl v hrdle a krok ode mne odstoupila.Viděl jsem ten
strach...ten děs v jejím obličeji...ale zůstala stát na místě a stále mě
pozorovala.Stál jsem jako přikovaný.Srdce se mi zastavilo a já už se doopravdy
nemohl nadechnout.
Právě
jsem se dozvěděl....jaká je barva mojí duše.
Z komunikátoru
na mém zápěstí se ozvalo naléhavé pípání.
00:10:00
Vyběhl
jsem z uličky a nejrychleji jak jsem uměl jsem mířil k přístavu za
pomoci navigace z mého komunikátoru.Bolest ve svalech byla nesnesitelná.Ale
musel jsem doběhnout.Už tak bych tu dávno neměl být.
00:08:12
Nemohl
jsem dýchat.Moje plíce hořely.
00:05:22
Pronikavá
bolest v mých nohou byla tak silná, že jsem je přestal cítit.
„20
metrů do cíle“
Moje tělesná
teplota vystoupala nad nejvyšší přijatelnou hodnotu.
00:03:45
Vběhl
jsem do doku a téměř v bezvědomí se doplazil k lodi.Chris mě v úděsu
zachytil něž jsem omdlel úplně.
Píppíppííppííípíííípípípíípííp.
„Jste
na místě určení.“ ohlásil mechanický hlas navigace.To, a zavírání dveří tlakové
komory, byly poslední věci, co jsem si pamatoval.
Komentáře
Přehled komentářů
dočetla jsem druhou kapitolu je to zajímave těším se na pokračování
)oo(
(Ellis, 4. 1. 2009 12:39)tyyyjo!!! dobra akce:D libi se mi ta predstava toho podvodního i normálního města:)
juchu
(Viktorka, 3. 1. 2009 23:12)
je to zajimave.. jako mala morska vila akorat ze to vubec neni jako mala morska vila :D
skoda ze muze bejt na sousi tak malo
1.2.2009 --18.33
(karin, 1. 2. 2009 18:35)